Door: Jelle Bakker, Fietsburgemeester van Utrecht
In december ging ik langs bij de Taalschool Utrecht. Op de Taalschool zitten leerlingen die net in Nederland zijn komen wonen. Er zijn kinderen bij die gevlucht zijn en op het AZC wonen, maar ook expats die in Nederland werken. Groep 1 en 2 waren bezig met een project over vervoersmiddelen, je kan immers niet vroeg genoeg met verkeerseducatie beginnen. De docenten hadden mij gevraagd om de leerlingen iets bij te brengen over de fiets. Uiteindelijk was ik degene die met een prachtige verzameling fietstekeningen en twee nieuwe inzichten naar huis ging.
Woorden zijn niet nodig als je met kinderen praat
Dat bleek maar weer eens toen ik de school binnenliep. Eerst staarden alle ogen van de kleine koters me met enige aarzeling onderzoekend aan. Al vrij snel echter renden de moedigste leerlingen op me af om me te knuffelen (in tijden van coronamaatregelen!). Blijkbaar weerhoudt een ‘prominente’ titel en ambtsketen de kinderen er niet van om toenadering te zoeken. Eén kleine jongen knuffelde me, keek me indringend aan en haalde een gouden knoop uit zijn zak. Die was voor mij! Wat een mooi cadeau en een nog mooier gebaar.
Aangezien de kinderen pas net in Nederland zijn spreken de meeste geen Nederlands en ook geen Engels. Ik had dan ook mijn hele lichaam nodig om mijn boodschap over te brengen. Ik wees onderdelen van de fiets aan en zij riepen de naam. Met zijn allen tegelijk, in vele verschillende talen.
Op een gegeven moment vroeg ik hen, fietsen jullie ook weleens? Dat werd niet alleen met luid gejuich beantwoord, maar blijkbaar werd mijn vraag ook geïnterpreteerd als uitnodiging om massaal naar de fietsen die op het schoolplein lagen te rennen. Als je de woorden niet hebt, dan moet je spreken met je handelingen. In dit geval: door met 30 leerlingen tegelijk op de fiets te springen.
Een fiets tekenen is zo makkelijk nog niet
Toen de rust weer enigszins was teruggekeerd, werd ik verrast met een cadeautje. Een klein meisje kwam me een bundel geven met allemaal tekeningen. De leerlingen hadden speciaal voor mij een tekening van een fiets gemaakt en die gebundeld tot een tekeningenboek! Ik bladerde hem door en zag ontzettend veel creativiteit. De ene fiets zat nog innovatiever in elkaar dan de ander. Wielen zaten direct aan het zadel vast en frames liepen horizontaal en verticaal overal doorheen. Wat is een fiets dan ook een raar voorwerp!
Deel twee van de verrassing was dat de kinderen een echte fiets voor mij hadden versierd. Een nieuwe fiets voor de Fietsburgemeester! Aan het einde van de les sprong ik op de fiets, die twee lekke banden en een enorme slag in het wiel had, en zwaaide de leerlingen uit. Aangezien ik al heel blij ben met mijn eigen fiets, heb ik hem uit het oog van de kinderen met veel dankbaarheid niet aangenomen.
Ik heb enorm genoten van dit bezoekje. Het enthousiasme van de kinderen werkte aanstekelijk. Door al vroeg met verkeerseducatie te beginnen, groeit al op jonge leeftijd het besef van de mogelijkheden die er zijn om jezelf te vervoeren. Dat leidt niet alleen tot meer bewustzijn, maar ook vaak veiliger gedrag in het verkeer op latere leeftijd. Ik hoop dat deze jonge Nederlanders zich daardoor snel thuis voelen in het drukke verkeer van Utrecht. Het allermeeste hoop ik nog dat mijn optreden misschien in kleine mate heeft kunnen bijdragen aan hun voorkeur voor de fiets, al is het nog zo moeilijk om er een te tekenen.
Over de Fietsburgemeester
Jelle Bakker is sinds juni 2021 Fietsburgemeester van Utrecht.
Hij studeerde filosofie, geschiedenis en internationale betrekkingen en is sinds drie jaar werkzaam bij SportUtrecht voor team fietsstimulering. In zijn ambtstermijn van twee jaar wil Jelle zich inzetten voor Utrechters voor wie de fiets geen vanzelfsprekendheid is. In een fietsstad als Utrecht moeten we oog houden voor hen die een extra duwtje in de rug nodig hebben!