Huize Agnes werd dit jaar beloond met een U-Award. Huize Agnes is een opvangcentrum voor vrouwen en kinderen zonder geldige verblijfspapieren. Ze bieden tijdelijke opvang en begeleiding aan deze kwetsbare groep, zodat zij de regie over hun leven kunnen terugkrijgen en een nieuw toekomstperspectief kunnen opbouwen. De organisatie speelt een belangrijke rol in het bevorderen van sociale duurzaamheid in Utrecht. Babs van Utrecht4globalgoals ging in gesprek met Dorinda Maas, coördinator Huize Agnes.
Babs: Wat betekent de U-Award voor jullie als Huize Agnes?
Dorinda: Heel veel. Wij waren enorm verbaasd. We hadden überhaupt niet bedacht dat we deze prijs kunnen zouden winnen. We gingen naar de uitreiking, omdat we het heel leuk en inspirerend vonden om over al die initiatieven te horen. We waren natuurlijk enorm blij dat we gewonnen hebben, maar ook een beetje verbouwereerd. Het winnen van de award voelt echt als een steun in de rug. En dat is in deze tijd, waarin alles rondom asiel en migratie zo ingewikkeld ligt, heel erg welkom. Het is superfijn om te merken dat er gelukkig ook nog veel mensen zijn die vluchtelingen wel een warm hart toedragen.
Babs: Dus je voelt dat er veel support is vanuit iedereen die daar is.
Dorinda: Ja, dat is echt heel tof. Het was voor ons ook leuk om veel nieuwe mensen te leren kennen. Omdat we bij Huize Agnes kwetsbare vrouwen begeleiden, zijn we gewend om in de luwte te werken. Dus we werken met geheime adressen en proberen zoveel mogelijk buiten beeld te blijven vanwege de veiligheid van de vrouwen. Maar met het wegvallen van de Rijksfinanciering voor bed-, bad-, broodvoorzieningen voor ongedocumenteerden moesten we een omslag maken. We moesten zorgen dat we meer zichtbaar werden, want als mensen niet weten dat we er zijn, kunnen ze ons ook niet steunen. Het was best even zoeken naar een vorm daarvoor die bij je organisatie past. En dan is dit een hele fijne manier om met veel nieuwe mensen in contact te komen.
Babs: Een hele positieve manier van aandacht eigenlijk?
Dorinda: Ja, echt!
Babs: En als je terugkijkt op het afgelopen jaar, zijn er dan dingen waar je echt met trots op terugkijkt?
Dorinda: Er zijn dit jaar zes gezinnen met een verblijfsvergunning uitgestroomd naar een eigen huis. En dat is voor ons een record. En zes is natuurlijk, op de schaal van de vluchtelingenproblematiek, maar een heel klein aantal. Maar voor die zes vrouwen is dat echt een nieuwe start in hun leven. Eindelijk een veilige toekomst, voor hen en hun kinderen. Het is prachtig als je daar een stukje aan bij kan en mag dragen, dat blijft een kippenvelmoment.
Babs: En je staat zelf heel dicht bij deze vrouwen en gezinnen, dus je maakt dat echt van dichtbij mee. Dan kan ik me voorstellen dat je ook echt dat geluk deelt?
Dorinda: Ja, absoluut. Als ze het nieuws krijgen dat ze een verblijfsvergunning hebben, staan wij ook met tranen in onze ogen mee te juichen. We zien deze mensen echt elke dag en je leeft inderdaad ontzettend met ze mee. Het voelt als een soort van familie. Dus als het dan lukt, ja dan is dat magisch.
Babs: Dat is echt supermooi! Maar naast trots, zijn er natuurlijk altijd ook uitdagingen, wat zijn voor jullie echt de grootste uitdagingen geweest?
Dorinda: De grootste uitdaging dit jaar was natuurlijk de nieuwe regering en het wegvallen van de rijksfinanciering. Dat was 70% van onze inkomsten, dus de impact daarvan is enorm. Sowieso het besef dat zoveel mensen hierop gestemd hadden, maar ook de praktische consequenties. We zijn heel veel tijd kwijt geweest dit jaar om samen met de gemeente en andere partijen te kijken hoe we die financiering konden aanvullen. Waar kunnen we bezuinigen, hoe kunnen we anders samenwerken? Hoe kunnen we effectiever fondsen en donateurs werven? Inmiddels weten we dat we volgend jaar gelukkig kunnen blijven bestaan. We moeten wel fors bezuinigen, maar het is gelukt om dat te doen op een manier die niet ten koste gaat van onze begeleiding of het aantal opvangplekken. Maar het was lang spannend of dat zou gaan lukken.
Babs: En als je kijkt naar de impact die jullie maken, hoe denk je dat je die in de toekomst verder zou kunnen uitbreiden? Hebben jullie daar ideeën over?
Dorinda: Nou ja, het liefst zouden we natuurlijk willen uitbreiden naar meer plekken. Want ik verwacht dat er door het nieuwe regeringsbeleid meer mensen ten onrechte afgewezen zullen worden bij hun asielaanvraag. En ik zou graag de mensen die bij ons uitstromen nazorg bieden. Want je ziet dat die stap groot is voor veel vrouwen. Ineens zit je als alleenstaande moeder met kleine kinderen in je eentje in een flatje en komt er enorm veel op je af: alles wat je moet regelen, je huur, verzekeringen, dingen voor school, brieven waar je niets van snapt. En veel van de vrouwen die we begeleiden hebben trauma’s of een licht verstandelijke beperking, dat is niet ineens weg als je een verblijfsvergunning krijgt. Dus het liefst zou ik een vorm van ambulante begeleiding willen ontwikkelen om die overstap makkelijker te maken. Maar op dit moment, met het huidige klimaat en de financiering, gaat dat echt heel lastig worden. En denk ik dat we vooral heel blij moeten zijn als we in 2026 nog voldoende middelen hebben om door te gaan. Er is echt een groot verschil tussen onze ambitie en wat financieel mogelijk is.
Babs: En is er iets wat anderen kunnen doen om jullie initiatief te ondersteunen?
Dorinda: Ja, mensen kunnen ons natuurlijk altijd financieel helpen, zowel particulieren als bedrijven. We zijn ook actief op zoek naar Utrechtse bedrijven die het leuk zouden vinden om ons te steunen. Bijvoorbeeld door de huur van een van onze huizen te sponsoren, of ervoor te zorgen dat een gezin een jaar lang boodschappen kan doen. Mensen kunnen ook vrijwilliger bij ons worden. We hebben meer dan 30 vrijwilligers in allerlei verschillende functies, dus er is altijd wel iets dat bij jou past. Maar ook praktische donaties zijn heel welkom. Bijvoorbeeld schoonmaakmiddel, of wasmiddelen. Onze vrouwen mogen niet werken en hebben geen recht op een uitkering, dus moeten rondkomen van een klein bedrag aan leefgeld. En boodschappen zijn duur, dat merkt iedereen. Dus op die manier kun je hen echt helpen. Op onze website staan verschillende manieren waarop je ons kan steunen. Zowel voor particulieren als bedrijven. Het zou prachtig zijn als de zorg voor ongedocumenteerde mensen meer vanuit de inwoners en bedrijven van Utrecht gedragen zou worden, zodat we minder afhankelijk zijn van het politieke klimaat.
Babs: Heb je advies voor andere mensen met initiatieven die impact willen maken?
Dorinda: Nou ons motto is: kijk naar wat wel kan. Soms loop je vast omdat allerlei dingen niet lijken te kunnen of nooit eerder gedaan zijn. Dan is het ook gewoon een kwestie van “oké, we beginnen ergens en kijken naar wat wél kan” en daar gaan we gewoon vol voor. Het is een kwestie van durven en doen waar je in gelooft. Waarvan jij denkt: dit zit in mijn hart. Hier geloof ik echt in. Ik denk dat dat het allerbelangrijkste is. En dan komt de rest vaak wel op zijn plek.
Babs: Ja, dat klinkt heel mooi. Dat advies komt een beetje overeen met wat Anton van Plandelman zei: “Leg de lat niet te hoog, alles wat je doet heeft al impact.”
Dorinda: Ja, precies! Dat vond ik ook zo mooi van die uitreiking van de awards. Soms lijken die global goals zo groot en vraag je je af hoe je daar in godsnaam iets aan kunt bijdragen. Terwijl, als je gewoon op kleine schaal iets gaat doen, telt dat ook. En elke kleine stap leidt weer tot een nieuwe stap.
Babs: Precies, dat is een belangrijke boodschap om te delen.
Dorinda: Nou ja, zeker in deze tijd, denk ik. Want ik kan me voorstellen dat veel mensen zich soms moedeloos voelen en denken “hoe kan ik hier nou iets aan doen?” Maar als je kijkt naar wat je wel kunt doen, zelfs al is het maar iets kleins, dan geeft dat zoveel meer energie. Wat voor jou misschien een klein gebaar is, kan voor een ander enorm belangrijk zijn. Je weet vooraf nooit precies hoe groot de uiteindelijke impact zal zijn.
Babs: Dankjewel! Is er nog iets anders dat je graag zou willen delen?
Dorinda: Ja, dat we echt heel blij en trots zijn en dat wij onze award hier midden in ons kantoor hebben staan en we er nog steeds elke dag met veel plezier naar kijken.
Lees hier meer over de uitreiking van de U-Awards en de andere winnaars. Ga naar Huize Agnes om in contact te komen.
